karta odpadu

Skład chemiczny odpadów uzależniony jest od baterii oraz akumulatorów, które wchodzą w skład niesortowanych odpadów. Podstawowe typy baterii to:
1. Baterie alkaliczne − nazwa baterii pochodzi od alkalicznych (zasadowych) roztworów, które wykorzystano w nich jako elektrolit. Katodę ogniwa wykonano ze sproszkowanego dwutlenku manganu (MnO2), natomiast anodę z tlenku cynku (ZnO). Zasadowym elektrolitem jest wodny
roztwór wodorotlenku potasu (KOH).
2. Baterie cynkowo-węglowe – w przypadku tych baterii katodę ogniwa wykonano z prętu węglowego otoczonego dwutlenkiem manganu (MnO2), zaś anodę z cynku (Zn). Elektrolitem jest wodny roztwór chlorku amonu lub chlorku cynku.
3. Baterie srebrowe – w bateriach tego typu katodę wykonano z tlenku srebra (AgO), zaś anodę z cynku. Zasadowym elektrolitem jest roztwór wodorotlenku potasu (KOH).
4. Baterie rtęciowe − katoda ogniwa jest wykonana z rtęci, anoda zaś z cynku. Elektrolitem jest wodny roztwór wodorotlenku potasu (KOH).
5. Baterie litowo-manganowe − anoda baterii litowo-manganowej jest wykonana z litu, katodą jest zaś sproszkowany dwutlenek manganu.
W tych ogniwach stosuje się elektrolit organiczny.
6. Baterie cynkowo-powietrzne – katodą jest tlen (O2), anodą sproszkowany cynk. W roli elektrolitu wykorzystano natomiast wodorotlenek potasu (KOH).
W przypadku akumulatorów wyróżnia się natomiast:
1. Akumulatory kwasowo-ołowiowe – elektrolitem w tym przypadku jest roztwór kwasu siarkowego. Elektroda (−) została wykonana z ołowiu (z dodatkami) w formie siatki, zaś elektroda (+) jest wykonana z tlenku ołowiu (IV) PbO2 immobilizowanego na ramce ołowianej – tego rodzaju akumulatory są masowo wykorzystywane w samochodach.
2. Akumulatory NiCd – nazywane się również wtórnymi bateriami alkalicznymi. W bateriach niklowo-kadmowych elektrody wykonano z wodorotlenku niklu i wodorotlenku kadmu. Elektrolitami są półpłynne lub stałe substancje. Skład chemiczny uzależniony jest od producenta, ale zawsze posiada silnie zasadowy (inaczej alkaliczny) odczyn.
3. Akumulatory NiMH – są ulepszoną wersją NiCd, w których jedna z elektrod jest wykonana z niklu, zaś druga elektroda ze spieku metali ziem rzadkich w atmosferze wodoru.
4. Akumulatory Li-Ion – w których jedna z elektrod jest wykonana z porowatego węgla, a druga z tlenków metali, zaś rolę elektrolitu pełnią złożone chemicznie sole litowe rozpuszczone w mieszaninie organicznych rozpuszczalników.
5. Akumulatory litowo-polimerowe – odmiana akumulatorów Li-Ion. Ciekły elektrolit został zastąpiony stałym elektrolitem polimerowym wykonanym np. z gąbek na bazie poliakrylonitrylu.

Podstawowymi pierwiastkami wchodzącymi w skład drewna są: węgiel (49,5%), tlen (43,8%), wodór (6,0%), azot (0,2%) i inne. Główne związki tworzące drewno to: celuloza (ok. 45%), hemicelulozy (ok. 30%) i lignina (ok. 20%). Ponadto w drewnie występują też: cukier, białko, skrobia, garbniki, olejki eteryczne, guma oraz substancje mineralne, które po spaleniu dają popiół. Głównymi składnikami chemicznymi kory są lignina, substancje węglowodanowe oraz charakterystyczna dla kory suberyna.

Opakowania z tworzyw sztucznych obejmują wszystkie materiały opakowaniowe w przemyśle rolnym, budowlanym, spożywczym, chemicznym, a także w turystyce. Zapotrzebowanie na materiały opakowaniowe jest bezpośrednio proporcjonalne do wzrostu gospodarczego, produkcji przemysłowej oraz handlu, ponieważ towary są wytwarzane, a następnie dystrybuowane zarówno lokalnie, jak i międzynarodowo. Wzrastające zainteresowanie ochroną środowiska generuje popyt na opakowania ekologiczne i wielokrotnego użytku, co otwiera nowe możliwości dla wyrobów tworzyw sztucznych na tym rynku.

Cynk jest niebiesko-białym, lśniącym, diamagnetycznym metalem. Jego gęstość jest nieco mniejsza niż żelazo i ma sześciokątną strukturę krystaliczną ze zniekształconą formą sześciokątnego
szczelnego zamknięcia. Metal jest twardy i kruchy w większości temperatur, ale staje się ciągliwy
w temperaturze od 100 do 150°C. Powyżej 200°C metal staje się ponownie kruchy i można go
sproszkować. Temperatura topnienia cynku wynosi 419,5°C, a wrzenia 907°C.
Wiele stopów zawiera cynk, w tym mosiądz. Inne metale, o których wiadomo, że tworzą stopy binarne z cynkiem, to aluminium, antymon, bizmut, złoto, żelazo, ołów, rtęć, srebro, cyna, magnez,
kobalt, nikiel, tellur i sód.

Ropa naftowa jest mieszaniną trzech tysięcy węglowodorów z niewielkim udziałem części mineralnych. Podstawowe węglowodory
wchodzące w skład pięciu głównych grup to: parafi ny, olefi ny, nafteny i węglowodory aromatyczne. Charakterystyka ropy naftowej jest
zależna od rodzaju analizy, którą wykorzystamy. Do najważniejszych należą analizy dające składy:
– frakcyjny (udział różnych frakcji różniących się temperaturą wrzenia),
– chemiczny (udział poszczególnych grup węglowodorów),
– elementarny (udział poszczególnych pierwiastków).
Skład frakcyjny otrzymuje się przez destylację ropy naftowej. W zależności od temperatury wrzenia uzyskuje się następujące frakcje:
– lekka benzyna: 313–433 K,
– ciężka benzyna (ligroina): 433–473 K,
– nafta: 473–590 K,
– olej napędowy: 590–633 K,
– lekki destylat próżniowy: 633–813 K,
– ciężki destylat próżniowy: powyżej 813 K.
Skład chemiczny wyraża udział składników węglowodorowych oraz związków heteroorganicznych w ropie naftowej:
– węglowodory parafi nowe to węglowodory nasycone (CnH2n+2) występujące we wszystkich frakcjach ropy naftowej, przy czym zawartość tych węglowodorów maleje ze wzrostem temperatury wrzenia frakcji,
– węglowodory naftenowe są to nasycone węglowodory cykliczne (CnH2n) o pierścieniowym układzie atomów węgla i wodoru, występują w dużych ilościach w olejach ciężkich,
– węglowodory aromatyczne – z tej grupy węglowodorów w ropie występują głównie benzen, naftalen, antracen i fenantren oraz ich
homologi, przy czym zawartość węglowodorów aromatycznych w większości rop jest znacznie mniejsza niż węglowodorów parafi -
nowych i naftenowych, na przykład 10–15% w benzynach i 30–40% we frakcjach o wyższej temperaturze wrzenia, bywają jednak
złoża, w których ropa ma zawartość węglowodorów aromatycznych 50–70%,
– węglowodory olefi nowe występują w niewielkich ilościach w ropie naftowej, spotykane są raczej w produktach przeróbki ropy, są to
penten, okten itd.,
– związki heteroorganiczne są to związki siarki (merkaptany, siarczki dwusiarczki i inne), azotu (głównie pirydyna i jej pochodne oraz
aminy), tlenu (kwasy karboksylowe i ich estry, fenole, alkohole, ketony), a ponadto aminokwasy, tiazole i inne.

Pojedynczy katalizator zawiera co najwyższej kilka gramów platynowców, które są uwięzione w kapilarnej strukturze 
jego zwykle ceramicznego nośnika. Katalizator (konwerter katalityczny) zawiera w swojej budowie substancje chemiczne (katalizatory), które pobudzają zawarte w spalinach substancje do reakcji ze sobą, same się nie zużywając. Masą
czynną w nich jest np. platyna, pallad oraz rod. Odpowiedni dobór substancji katalitycznych powoduje, że w wyniku
takich wymuszonych reakcji powstają związki chemiczne mniej (lub wcale) nieuciążliwe dla środowiska (np. z tlenku
węgla powstaje dwutlenek węgla).
Katalizator składa się z płaszcza ze stali nierdzewnej, izolacji cieplnej oraz nośnika w formie plastra miodu, pokrytego
metalami szlachetnymi, takimi jak platyna, pallad czy rod. Katalizatory trójfunkcyjne zbudowane są z nośników monolitycznych, na których zostały osadzone powłoki zawierające składniki katalitycznie aktywne. Ze względu na materiał,
z którego są wykonane nośniki, katalizatory można podzielić na:
• ceramiczne (z blokiem ceramicznym),
• metalowe (z blokiem metalowym).
Do wytwarzania bloków ceramicznych najczęściej używana jest ceramika kordierytowa 2MgO – -Al2
O3
o składzie
wagowym: 50% SiO2
, 36% AL2
O3
, 14% MgO, zawierająca dodatkowo niewielką ilość składników pomocniczych
w postaci Na2
O, Fe2
O3
, CaO, spełniających funkcje topników i stabilizatorów. Do wyrobu tej ceramiki wykorzystywane
są podstawowe surowce w postac i magnezytu (MgCo3
), tlenku glinowego (Al2
O3
), kwarcu (SiO2
) oraz kaolinu (Al2
O3
-2SiO2-2H20). Bloki metalowe najczęściej wykonuje się ze stali FeCrAl.