Nadzór nad jakością wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi

Zacznijmy od podziału kompetencji. Idąc „od góry” należy zwrócić uwagę na źródło pochodzenia wody z kranu. Są to zazwyczaj wody powierzchniowe lub podziemne. Działania prowadzone przez właściwe miejscowo Wojewódzkie Inspektoraty Ochrony Środowiska (m.in. w ramach Państwowego Monitoringu Środowiska) polegają m.in. na monitoringu diagnostycznym i operacyjnym, mającym na celu ocenę stanu jednolitej części wód.

Natomiast bieżącą kontrolą ilości wody pobieranej z sieci wodociągowej, jak również ilości i jakości odprowadzanych ścieków bytowych, komunalnych i przemysłowych wprowadzanych do urządzeń kanalizacyjnych zajmują się poszczególne przedsiębiorstwa wodno-kanalizacyjne. W gminach i miastach, gdzie takich przedsiębiorstw nie utworzono albo zostały one zlikwidowane, zadania z zakresu dostarczania wody wykonują bezpośrednio urzędy gmin (miast). Ponadto gminy i miasta zlecają niekiedy na własny koszt incydentalne lub nawet okresowe badania jakości wód powierzchniowych i podziemnych, z których zasilana jest sieć wodociągowa.

Najważniejszym aktem prawnym rangi ustawowej regulującym kwestie jakości wody dostarczanej przez gminy jest ustawa z 7 czerwca 2001 roku o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków. Ustawa określa zasady i warunki zbiorowego zaopatrzenia w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi, w tym wymagania dotyczącej jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi (art. 1 pkt 2 ustawy). Kształt polskich przepisów dotyczących tej wody jest wynikiem implementacji dyrektywy Rady 98/83/WE z dnia 3 listopada 1998 roku w sprawie jakości wody przeznaczonej do spożycia przez ludzi.