Kto uiszcza opłatę za zmniejszenie retencji i jak ją obliczyć
Opłatę za zmniejszenie naturalnej retencji ponosi zarówno podmiot, który wykonywał roboty, lub obiekty budowlane, które doprowadziły do zmniejszenia retencji, jak i podmiot, który co prawda nie doprowadził do zmniejszenia retencji wskutek wykonania robót lub obiektów budowlanych, jednakże sprawuje władztwo nad nieruchomością spełniającą przesłanki do objęcia opłatą.
Z tego artykułu dowiesz się:
- z jakich części składa się opłata za zmniejszenie retencji
- jak urzędy informują o wysokości opłaty
- kto jest zwolniony z obowiązku uiszczania opłat
Opłata za zmniejszenie naturalnej retencji składa się z trzech części składowych, których iloczyn stanowi wielkość tej opłaty:
- odpowiedniej jednostkowej stawki opłaty z zastosowaniem kompensacji retencyjnej określonej w § 9 pkt 1–2 lit. a)–c) rozporządzenia Rady Ministrów z 22 grudnia 2017 r. w sprawie jednostkowych stawek opłat za usługi wodne;
- wielkości utraconej powierzchni biologicznie czynnej (70% powierzchni wyłączonej z powierzchni biologicznie czynnej to próg, którego przekroczenie skutkuje obowiązkiem poniesienia opłaty za zmniejszenie retencji). Opłata jest naliczana za tę część powierzchni nieruchomości, która faktycznie została wyłączona z powierzchni biologicznie czynnej, a nie jedynie za tę część ponad 70% powierzchni wyłączonej (przykładowo w przypadku wyłączenia 75% powierzchni nieruchomości z powierzchni biologicznie czynnej opłata jest naliczana za 75% powierzchni, a nie za 5% powierzchni);
- czasu wyrażonego w latach – wobec tego, że okres rozliczeniowy dla opłaty za zmniejszenie retencji wynosi kwartał (art. 272 ust. 10 Prawa wodnego), a jednocześnie wzór na obliczenie tej opłaty podany w art. 272 ust. 8 Prawa wodnego zawiera składową w postaci „czasu wyrażonego w latach”, najpierw opłata jest obliczana za cały rok, a następnie dzielona na cztery części, z których każda ma być uiszczona raz na kwartał, po doręczeniu podmiotowi obowiązanemu do ponoszenia opłaty za usługi wodne informacji o jej wysokości.
Jak urzędy informują o wysokości opłaty
Urzędy sporządzają informacje i przekazują je podmiotom po upływie każdego kwartału w danym roku kalendarzowym. Wynika to z przyjęcia dla opłaty za zmniejszenie retencji kwartalnego okresu rozliczeniowego oraz powiązania rozpoczęcia biegu terminu wniesienia opłaty z datą doręczenia podmiotowi obowiązanemu do jej wnoszenia informacji ustalającej wysokość opłaty (art. 272 ust. 10 w zw. z art. 272 ust. 23 Prawa wodnego).
Elementy, które powinna zawierać informacja przekazywana podmiotom:
1) nazwa i adres podmiotu obowiązanego do ponoszenia opłaty;
2) wysokość opłaty za dany kwartał zaokrąglona zgodnie z zasadami określonymi w art. 63 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa;
3) sposób obliczenia opłaty (według wzoru określonego w art. 272 ust. 8 ustawy – Prawo wodne);
4) termin wniesienia opłaty, który wynosi 14 dni od dnia doręczenia informacji;
5) numer rachunku bankowego urzędu gminy (miasta), na który należy wnieść opłatę;
6) pouczenie informujące podmiot o tym, że: nieuiszczenie opłaty w terminie 14 dni od dnia doręczenia informacji będzie skutkowało wydaniem decyzji określającej wysokość opłaty stałej; możliwe jest złożenie do właściwego organu wykonawczego gminy reklamacji, gdy podmiot, któremu przekazano informację, nie zgadza się z wysokością opłaty, w terminie 14 dni od dnia otrzymania informacji; o obowiązku uiszczenia opłaty niezależnie od złożenia reklamacji;
7) podpis wójta, burmistrza, prezydenta miasta lub osoby upoważnionej.
Kto ponosi opłaty?
Opłatę za zmniejszenie naturalnej retencji są obowiązane ponosić osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki niemające osobowości prawnej, będące:
1) właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych,
2) posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
3) użytkownikami wieczystymi gruntów,
4) posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
– które na skutek wykonywania robót i obiektów mających wpływ na zmniejszenie naturalnej retencji terenowej doprowadziły do zmniejszenia tej retencji (art. 298 pkt 2 lit. a)–d) ustawy – Prawo wodne).
Opłatę za zmniejszenie naturalnej retencji ponosi zarówno podmiot, który wykonywał roboty, lub obiekty budowlane, które doprowadziły do zmniejszenia retencji, jak i podmiot, który co prawda nie doprowadził do zmniejszenia retencji wskutek wykonania robót lub obiektów budowlanych, jednakże sprawuje władztwo nad nieruchomością spełniającą przesłanki do objęcia opłatą.
Kto jest zwolniony z opłat?
Zgodnie z art. 269 ust. 2 Prawa wodnego – opłaty za zmniejszenie naturalnej retencji, nie ponosi się za jezdnie dróg publicznych oraz drogi kolejowe, z których wody opadowe lub roztopowe są odprowadzane do wód lub do ziemi przy pomocy urządzeń wodnych umożliwiających retencję lub infiltrację tych wód. Do przesłanek, których łączne spełnienie skutkuje zwolnieniem z obowiązku ponoszenia opłaty za zmniejszenie retencji za jezdnie dróg publicznych (tj. części dróg przeznaczonych do ruchu pojazdów) oraz za drogi kolejowe, ustawodawca zaliczył wyposażenie jezdni dróg publicznych oraz dróg kolejowych w urządzenia wodne umożliwiające retencję lub infiltrację tych wód.
A zatem odprowadzanie z jezdni dróg publicznych oraz dróg kolejowych do wód lub do ziemi, przy pomocy wspomnianych urządzeń, wód opadowych lub roztopowych warunkuje zwolnienie z opłaty.
