Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/19/UE z dnia 4 lipca 2012 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) (Dz.U.UE.L.2012.197.38)

Niniejsza dyrektywa ustanawia środki służące ochronie środowiska i zdrowia ludzkiego poprzez zapobieganie niekorzystnym skutkom wytwarzania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (WEEE) i gospodarowania tym sprzętem lub poprzez ograniczanie tych skutków oraz poprzez ograniczanie ogólnych skutków wykorzystania zasobów i poprawę efektywności takiego wykorzystania zgodnie z art. 1 i 4 dyrektywy 2008/98/WE, przyczyniając się tym samym do zrównoważonego rozwoju.

1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do sprzętu elektrycznego i elektronicznego (EEE), jak następuje:

a) od dnia 13 sierpnia 2012 r. do dnia 14 sierpnia 2018 r. (okres przejściowy), z zastrzeżeniem ust. 3, do EEE należącego do kategorii wymienionych w załączniku I. Załącznik II zawiera przykładowy wykaz EEE należącego do kategorii wymienionych w załączniku I;

b) od dnia 15 sierpnia 2018 r., z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, do każdego rodzaju EEE. Każdy EEE należy zaklasyfikować do jednej z kategorii wymienionych w załączniku III. Załącznik IV zawiera przykładowy wykaz EEE należącego do kategorii wymienionych w załączniku III (otwarty zakres stosowania).

2. Niniejszą dyrektywę stosuje się bez uszczerbku dla wymogów prawodawstwa unijnego w sprawie bezpieczeństwa oraz zdrowia, chemikaliów, w szczególności rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, a także szczególnego prawodawstwa unijnego w dziedzinie gospodarowania odpadami lub projektu produktu.

3. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do następującego EEE:

a) sprzętu niezbędnego dla ochrony podstawowych interesów bezpieczeństwa państw członkowskich, w tym broni, amunicji oraz materiałów wojskowych, przeznaczonych wyłącznie do celów wojskowych;

b) sprzętu, który jest specjalnie zaprojektowany i zainstalowany jako część innego rodzaju sprzętu, który jest wyłączony z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy lub który nie wchodzi w zakres stosowania niniejszej dyrektywy i który może spełniać swoją funkcję tylko jako część tego sprzętu;

c) żarówek żarnikowych.

4. Oprócz sprzętu określonego w ust. 3 od dnia 15 sierpnia 2018 r. niniejszej dyrektywy nie stosuje się do następującego EEE:

a) sprzętu przeznaczonego do wystrzeliwania w przestrzeń kosmiczną;

b) wielkogabarytowych stacjonarnych narzędzi przemysłowych;

c) wielkogabarytowych stałych instalacji z wyjątkiem sprzętu, który nie jest specjalnie zaprojektowany i zainstalowany jako część tych instalacji;

d) środków transportu osób lub towarów, z wyłączeniem nieposiadających homologacji typu elektrycznych pojazdów dwukołowych;

e) maszyn ruchomych nieporuszających się po drogach, udostępnionych wyłącznie do użytku profesjonalnego;

f) sprzętu przeznaczonego wyłącznie do celów badań i rozwoju udostępnianego jedynie na zasadzie B2B;

g) wyrobów medycznych i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro, w przypadku gdy mogą one być źródłem zakażeń przed zakończeniem okresu ich eksploatacji, a także aktywnych wyrobów medycznych do implantacji.

5. Nie później niż dnia 14 sierpnia 2015 r. Komisja dokona przeglądu zakresu stosowania niniejszej dyrektywy określonego w ust. 1 lit. b), w tym parametrów umożliwiających rozróżnienie sprzętu wielkogabarytowego i małogabarytowego w załączniku III, i przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie na ten temat. W stosownych przypadkach sprawozdaniu towarzyszy wniosek ustawodawczy.

1. Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

a) „sprzęt elektryczny i elektroniczny” lub „EEE” oznacza sprzęt, którego prawidłowe działanie uzależnione jest od dopływu prądu elektrycznego lub obecności pól elektromagnetycznych, oraz sprzęt służący do wytwarzania, przesyłu oraz pomiaru prądu i pól elektromagnetycznych i zaprojektowany do użycia przy napięciu nieprzekraczającym 1 000 woltów dla prądu przemiennego i 1 500 woltów dla prądu stałego;

b) „wielkogabarytowe stacjonarne narzędzia przemysłowe” oznaczają wielkogabarytowy zespół maszyn, sprzętu lub elementów składowych, współpracujących ze sobą w celu konkretnego zastosowania, trwale instalowany i odinstalowywany w konkretnym miejscu przez profesjonalny personel oraz użytkowany i utrzymywany przez profesjonalny personel w przemysłowym obiekcie produkcyjnym lub w obiekcie badawczo-rozwojowym;

c) „wielkogabarytowa stała instalacja” oznacza wielkogabarytowy zespół różnego rodzaju aparatury oraz, w stosownych przypadkach, innych urządzeń, które:

(i) są montowane, instalowane i odinstalowywane przez profesjonalny personel;

(ii) są przeznaczone do trwałego użytkowania jako część budynku lub konstrukcji w określonej z góry i stałej lokalizacji; oraz

(iii) mogą być zastąpione wyłącznie tym samym, specjalnie zaprojektowanym sprzętem;

d) „maszyny ruchome nieporuszające się po drogach” oznaczają maszyny z pokładowym źródłem zasilania, których funkcjonowanie wymaga poruszania się albo ciągłego lub półciągłego przemieszczania się między następującymi po sobie stałymi miejscami pracy;

e) „zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny” lub „WEEE” oznacza sprzęt elektryczny lub elektroniczny, który jest odpadem w rozumieniu art. 3 pkt 1 dyrektywy 2008/98/WE, w tym wszystkie części składowe, podzespoły i materiały eksploatacyjne stanowiące część produktu w momencie pozbywania się;

f) „producent” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, która, bez względu na wykorzystywaną technikę sprzedaży, w tym porozumiewanie się na odległość w rozumieniu dyrektywy 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 maja 1997 r. w sprawie ochrony konsumentów w przypadku umów zawieranych na odległość:

(i) ma siedzibę w państwie członkowskim i produkuje EEE pod własną nazwą lub znakiem towarowym lub wprowadza na rynek pod własną nazwą lub znakiem towarowym na terytorium tego państwa członkowskiego EEE zaprojektowany lub wyprodukowany dla niego;

(ii) ma siedzibę w państwie członkowskim i pod własną nazwą lub znakiem towarowym odsprzedaje na terytorium tego państwa członkowskiego sprzęt wytworzony przez innych dostawców; odsprzedającego nie uznaje się za „producenta”, jeśli na sprzęcie widnieje znak firmowy producenta, jak przewidziano w ppkt (i);

(iii) ma siedzibę w państwie członkowskim i wprowadza do obrotu w tym państwie członkowskim w ramach swojej działalności EEE z państwa trzeciego lub z innego państwa członkowskiego; lub

(iv) sprzedaje EEE za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio gospodarstwom domowym lub użytkownikom innym niż gospodarstwa domowe w państwie członkowskim i ma siedzibę w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim.

Za „producenta” nie uznaje się nikogo, kto realizuje finansowanie na zasadzie wyłączności w ramach lub zgodnie z umową finansowania, chyba że jednocześnie działa jako producent w rozumieniu ppkt (i)–(iv);

g) „dystrybutor” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną w łańcuchu dostaw, która udostępnia EEE na rynku. Definicja ta nie oznacza, że dystrybutor nie może być w tym samym czasie producentem w rozumieniu lit. f);

h) „WEEE pochodzący z gospodarstw domowych” oznacza WEEE pochodzący z gospodarstw domowych oraz WEEE pochodzący ze źródeł komercyjnych, przemysłowych, instytucjonalnych i innych, który, z uwagi na jego charakter i ilość, jest podobny do WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych. Odpady z EEE, który z dużym prawdopodobieństwem będzie użytkowany zarówno przez gospodarstwa domowe, jak i użytkowników innych niż gospodarstwa domowe, uznaje się każdorazowo za WEEE z gospodarstw domowych;

i) „umowa finansowania” oznacza każdą umowę lub ustalenia dotyczące pożyczki, dzierżawy, najmu lub sprzedaży odroczonej, odnoszące się do jakiegokolwiek sprzętu, bez względu na to, czy warunki tej umowy lub ustaleń albo każdej umowy dodatkowej lub dodatkowych ustaleń, przewidują przeniesienie lub możliwość przeniesienia prawa własności do tego sprzętu;

j) „udostępnianie na rynku” oznacza dostarczanie produktu w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania na rynku państwa członkowskiego w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie;

k) „wprowadzenie do obrotu” oznacza udostępnienie produktu po raz pierwszy na rynku na terytorium państwa członkowskiego w ramach prowadzonej działalności;

l) „usunięcie” oznacza ręczną, mechaniczną, chemiczną lub metalurgiczną obróbkę, w wyniku której niebezpieczne substancje, mieszaniny i części składowe zostają wyodrębnione w postaci oddzielnego strumienia lub stanowią wyróżniającą się część strumienia w procesie przetwarzania. Substancja, mieszanina lub część składowa są możliwe do zidentyfikowania, jeśli możliwe jest ich monitorowanie w celu zweryfikowania przetwarzania bezpiecznego dla środowiska;

m) „wyrób medyczny” oznacza wyrób medyczny lub wyposażenie w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit., odpowiednio, a) lub b) dyrektywy Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. dotyczącej wyrobów medycznych, który jest EEE;

n) „wyrób medyczny do diagnostyki in vitro” oznacza wyrób używany do diagnostyki in vitro lub wyposażenie dodatkowe w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit., odpowiednio, b) lub c) dyrektywy 98/79/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie wyrobów medycznych używanych do diagnozy in vitro, który jest EEE;

o) „aktywny wyrób medyczny do implantacji” oznacza aktywny wyrób medyczny do wszczepiania w rozumieniu art. 1 ust. 2 lit. c) dyrektywy Rady 90/385/EWG z dnia 20 czerwca 1990 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do wyrobów medycznych aktywnego osadzania, który jest EEE.

2. Ponadto zastosowanie mają definicje „odpadów niebezpiecznych”, „zbierania”, „selektywnej zbiórki”, „zapobiegania”, „ponownego użycia”, „przetwarzania”, „odzysku”, „przygotowania do ponownego użycia”, „recyklingu” i „unieszkodliwiania”, zawarte w art. 3 dyrektywy 2008/98/WE.

Bez uszczerbku dla wymogów unijnego prawodawstwa dotyczącego właściwego funkcjonowania rynku wewnętrznego i projektowania produktu, w tym dyrektywy 2009/125/WE, państwa członkowskie wspierają współpracę między producentami a podmiotami zajmującymi się recyklingiem oraz środki na rzecz promowania projektowania i produkcji EEE, w szczególności w celu ułatwienia ponownego użycia, demontażu oraz odzysku WEEE, jego części składowych i materiałów. W tym kontekście państwa członkowskie przyjmują odpowiednie środki zmierzające do tego, by stosowane były wymogi dotyczące ekoprojektu ułatwiające ponowne użycie i przetwarzanie WEEE ustanowione w ramach dyrektywy 2009/125/WE, oraz by producenci nie uniemożliwiali ponownego użycia WEEE, stosując specyficzne rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne, o ile takie specyficzne rozwiązania projektowe lub procesy produkcyjne nie niosą korzyści nadrzędnych, na przykład w odniesieniu do ochrony środowiska lub wymogów bezpieczeństwa.

1. Państwa członkowskie przyjmują odpowiednie środki, by zminimalizować pozbywanie się WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych, by zapewnić właściwe przetwarzanie wszystkich zebranych WEEE oraz by osiągnąć wysoki poziom selektywnej zbiórki WEEE, w szczególności i w pierwszym rzędzie w przypadku sprzętu działającego na zasadzie wymiany temperatury, zawierającego substancje zubożające warstwę ozonową i fluorowane gazy cieplarniane, w przypadku lamp fluorescencyjnych zawierających rtęć, paneli fotowoltaicznych i sprzętu małogabarytowego, o którym mowa w kategoriach 5 i 6 w załączniku III.

2. W odniesieniu do WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) zostały ustanowione systemy umożliwiające posiadaczom końcowym oraz dystrybutorom zwrócenie takich odpadów co najmniej nieodpłatnie. Państwa członkowskie zapewniają dostępność wymaganych punktów zbierania, w szczególności uwzględniając gęstość zaludnienia;

b) dostarczając nowy produkt, dystrybutorzy odpowiadali za zagwarantowanie, że odpady te można zwrócić do dystrybutora, co najmniej nieodpłatnie, opierając się na zasadzie bezpośredniej wzajemnej relacji, o ile sprzęt jest tego samego rodzaju i pełni te same funkcje co sprzęt dostarczony. Państwa członkowskie mogą odstąpić od wykonywania tego obowiązku, pod warunkiem że zapewniają, by zwrot WEEE nie był przez to bardziej skomplikowany dla posiadacza końcowego i by pozostawał nieodpłatny dla posiadacza końcowego. Państwa członkowskie stosujące to odstępstwo powiadomią o tym Komisję;

c) dystrybutorzy zapewniają posiadaczom końcowym – bez konieczności zakupienia odpowiednika EEE – nieodpłatne zbieranie w sklepach detalicznych o powierzchni sprzedaży poświęconej EEE wynoszącej co najmniej 400 m2 lub w ich bezpośredniej bliskości małogabarytowego WEEE (żaden z zewnętrznych wymiarów nie przekracza 25 cm), chyba że ocena pokaże, że istniejący alternatywny system zbierania może być co najmniej tak samo skuteczny. Takie oceny są dostępne publicznie. Zebrany WEEE będzie właściwie przetwarzany, zgodnie z art. 8;

d) bez uszczerbku dla lit. a), b) i c) producenci mogli ustanowić indywidualne lub zbiorowe systemy zwrotu WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych oraz by mogli działać w ramach tych systemów, pod warunkiem zgodności tych systemów z celami niniejszej dyrektywy;

e) uwzględniając krajowe i unijne normy bezpieczeństwa i zdrowia, można było odmówić przyjęcia – na mocy lit. a), b) i c) – zwrotu WEEE zagrażającego zdrowiu i bezpieczeństwu personelu z uwagi na zanieczyszczenie tego sprzętu. Państwa członkowskie wprowadzają przepisy szczególne dotyczące takiego WEEE.

Państwa członkowskie mogą ustanowić przepisy szczególne dotyczące zwrotu WEEE na podstawie lit. a), b) i c) w przypadkach, w których sprzęt nie zawiera podstawowych części składowych lub jeśli sprzęt zawiera odpady inne niż WEEE.

3. Państwa członkowskie mogą wyznaczyć podmioty uprawnione do odbierania WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych, jak określono w ust. 2.

4. Państwa członkowskie mogą wymagać, by WEEE dostarczony do punktów zbierania, o których mowa w ust. 2 i 3, był przekazywany producentom lub osobom trzecim działającym w ich imieniu lub był przekazywany – do celów przygotowania do ponownego użycia – wyznaczonym zakładom lub przedsiębiorstwom.

5. W przypadku WEEE innego niż WEEE pochodzący z gospodarstw domowych oraz bez uszczerbku dla art. 13 państwa członkowskie zapewniają, aby producenci lub osoby trzecie działające w ich imieniu zapewnili zbieranie takich odpadów.

1. Państwa członkowskie zakazują unieszkodliwiania zebranego selektywnie WEEE, który nie został jeszcze poddany przetwarzaniu, o którym mowa w art. 8.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby zbieranie i transport zebranego selektywnie WEEE były prowadzone w optymalnych warunkach dla przygotowania do ponownego użycia, recyklingu oraz ograniczenia niebezpiecznych substancji.

W celu maksymalizacji przygotowania do ponownego użycia państwa członkowskie promują rozwiązanie, w którym systemy lub punkty zbierania umożliwiają, odpowiednio, przed jakimkolwiek dalszym przekazaniem, w punktach zbierania WEEE, wysortowanie z zebranego selektywnie WEEE, WEEE, który ma być przygotowany do ponownego użycia, w szczególności przyznając dostęp personelowi z ośrodków ponownego użycia.

1. Bez uszczerbku dla art. 5 ust. 1 każde państwo członkowskie zapewnia wdrożenie zasady odpowiedzialności producenta i na tej podstawie osiągnięcie co roku minimalnego poziomu zbierania. Od 2016 r. minimalny poziom zbierania wynosi 45 % i jest obliczany na podstawie całkowitej masy WEEE zebranego zgodnie z art. 5 i 6 w danym roku w danym państwie członkowskim, wyrażonego jako procentowa wartość średniej masy EEE wprowadzonego do obrotu w poprzednich trzech latach w tym państwie członkowskim. Państwa członkowskie zapewniają, aby ilość zebranego WEEE zwiększała się stopniowo w okresie od 2016 r. do 2019 r., chyba że poziom zbierania określony w akapicie drugim został już osiągnięty.

Od 2019 r. minimalny roczny poziom zbierania do osiągnięcia wynosi 65 % średniej masy EEE wprowadzonego do obrotu w trzech poprzedzających latach w danym państwie członkowskim lub alternatywnie 85 % masy WEEE wytworzonego w tym państwie członkowskim.

Do dnia 31 grudnia 2015 r. stosowany jest w dalszym ciągu poziom zbiórki selektywnej wynoszący przeciętnie co najmniej 4 kilogramy WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych na mieszkańca rocznie lub tę samą ilość WEEE co masa zebrana średnio w tym państwie członkowskim w ciągu trzech poprzedzających lat, w zależności od tego, która z tych wartości jest większa.

Państwa członkowskie mogą ustanowić bardziej ambitne poziomy selektywnej zbiórki WEEE i w takim przypadku zgłaszają to Komisji.

2. W celu ustalenia, czy został osiągnięty minimalny poziom zbierania, państwa członkowskie zapewniają, aby informacje dotyczące selektywnie zebranego WEEE zgodnie z art. 5 były przekazywane państwom członkowskim nieodpłatnie i z uwzględnieniem co najmniej informacji o WEEE, który został:

a) otrzymany przez punkty zbierania i zakłady przetwarzania;

b) otrzymany przez dystrybutorów;

c) zebrany selektywnie przez producentów lub przez strony trzecie działające w ich imieniu.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 Bułgaria, Republika Czeska, Łotwa, Litwa, Węgry, Malta, Polska, Rumunia, Słowenia i Słowacja mogą, ze względu na niedobory niezbędnej infrastruktury i niski poziom zużycia EEE, postanowić, że:

a) osiągną, od dnia 14 sierpnia 2016 r., poziom zbierania niższy niż 45 %, ale wyższy niż 40 %, średniej masy EEE wprowadzonego do obrotu w poprzednich trzech latach; oraz

b) odroczą termin osiągnięcia poziomu zbierania, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, do ustalonej przez siebie daty, która nie może przypadać później niż dnia 14 sierpnia 2021 r.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia, zgodnie z art. 20, aktów delegowanych ustanawiających konieczne dostosowania przejściowe w celu rozwiązania trudności państw członkowskich przy realizacji wymogów określonych w ust. 1.

5. Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego artykułu, do dnia 14 sierpnia 2015 r. Komisja przyjmuje akty wykonawcze ustanawiające wspólną metodę obliczania masy EEE wprowadzonego do obrotu na rynku krajowym i wspólną metodę obliczania masy WEEE wytwarzanego w każdym państwie członkowskim. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

6. Do dnia 14 sierpnia 2015 r. Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie ponownego przeanalizowania terminów związanych z poziomami zbierania, o których mowa w ust. 1, i ewentualnego ustalenia indywidualnych poziomów zbierania dla jednej lub większej liczby kategorii wymienionych w załączniku III, w szczególności dla sprzętu działającego na zasadzie wymiany temperatury, paneli fotowoltaicznych, sprzętu małogabarytowego, małych urządzeń informatycznych i telekomunikacyjnych, i lamp zawierających rtęć. W stosownych przypadkach sprawozdaniu temu towarzyszy wniosek ustawodawczy.

7. Jeżeli Komisja uzna na podstawie oceny skutków, że poziom zbierania oparty na wytwarzanym WEEE wymaga rewizji, przedstawia wniosek ustawodawczy Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

1. Państwa członkowskie zapewniają właściwe przetwarzanie całego selektywnie zebranego WEEE.

2. Właściwe przetwarzanie, inne niż przygotowanie do ponownego użycia, i procesy odzysku lub recyklingu obejmują przynajmniej usunięcie wszelkich płynów oraz selektywne przetwarzanie zgodne z załącznikiem VII.

3. Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci lub strony trzecie działające w ich imieniu ustanowili systemy zapewniające odzysk WEEE przy użyciu najlepszych dostępnych technik. Producenci mogą ustanawiać te systemy indywidualnie lub zbiorowo. Państwa członkowskie zapewniają, aby każdy zakład lub przedsiębiorstwo zajmujące się zbieraniem lub przetwarzaniem magazynował i przetwarzał WEEE zgodnie z wymogami technicznymi określonymi w załączniku VIII.

4. Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych, zgodnie z art. 20, dotyczących zmian w załączniku VII w celu uwzględnienia innych technologii przetwarzania gwarantujących co najmniej identyczny poziom ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska.

Komisja ocenia w pierwszej kolejności, czy należy zmienić wpisy dotyczące płytek obwodów drukowanych do telefonów komórkowych oraz wyświetlaczy ciekłokrystalicznych. Komisja proszona jest o dokonanie oceny, czy zmiany w załączniku VII są konieczne w odniesieniu do nanomateriałów zawartych w EEE.

5. Do celów ochrony środowiska państwa członkowskie mogą ustanowić minimalne standardy jakości dla przetwarzania zebranego WEEE.

Państwa członkowskie opowiadające się za takimi standardami jakości powiadamiają Komisję, która publikuje te standardy.

Najpóźniej do dnia 14 lutego 2013 r. Komisja zwraca się do europejskich organizacji normalizacyjnych o opracowanie europejskich standardów przetwarzania WEEE – w tym odzysku, recyklingu i przygotowania do ponownego użycia. Standardy te odzwierciedlają aktualny stan techniki.

Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego artykułu, Komisja może przyjąć akty wykonawcze, określające minimalne standardy jakości, w szczególności w oparciu o standardy opracowane przez europejskie organizacje normalizacyjne. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Odniesienie do standardów przyjętych przez Komisję jest publikowane.

6. Państwa członkowskie zachęcają zakłady lub przedsiębiorstwa prowadzące procesy przetwarzania do wprowadzenia certyfikowanych systemów zarządzania środowiskowego zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1221/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie dobrowolnego udziału organizacji w systemie ekozarządzania i audytu we Wspólnocie (EMAS).

1. Państwa członkowskie zapewniają, by zgodnie z art. 23 dyrektywy 2008/98/WE każdy zakład lub przedsiębiorstwo zajmujące się przetwarzaniem uzyskało zezwolenie od właściwych organów.

2. Zwolnienia od wymogu posiadania zezwolenia, warunki zwolnienia i rejestracja są zgodne, odpowiednio, z art. 24, 25 i 26 dyrektywy 2008/98/WE.

3. Państwa członkowskie zapewniają, by zezwolenie lub rejestracja, o których mowa w ust. 1 i 2, obejmowały wszystkie warunki niezbędne do zapewnienia zgodności z wymogami art. 8 ust. 2, 3 i 5 oraz do osiągnięcia celów w zakresie odzysku określonych w art. 11.

1. Procesy przetwarzania można również prowadzić poza terytorium właściwego państwa członkowskiego lub Unii, pod warunkiem że przemieszczanie WEEE odbywa się zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1013/2006 oraz rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1418/2007 z dnia 29 listopada 2007 r. dotyczącym wywozu w celu poddania odzyskowi niektórych odpadów wymienionych w załączniku III lub IIIA rozporządzenia (WE) nr 1013/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady do pewnych państw, których nie obowiązuje decyzja OECD w sprawie kontroli transgranicznego przemieszczania odpadów.

2. WEEE wywożony poza obszar Unii podlega uwzględnieniu w kontekście wypełnienia zobowiązań i celów określonych w art. 11 niniejszej dyrektywy tylko, jeśli eksporter może udowodnić – zgodnie z rozporządzeniami (WE) nr 1013/2006 i (WE) nr 1418/2007 – iż przetwarzanie przeprowadzono w warunkach równorzędnych z wymogami niniejszej dyrektywy.

3. Najpóźniej do dnia 14 lutego 2014 r. Komisja przyjmuje, zgodnie z art. 20, akty delegowane, ustanawiające szczegółowe przepisy uzupełniające przepisy ust. 2 niniejszego artykułu, w szczególności kryteria dla oceny warunków równorzędnych.

1. W odniesieniu do całego WEEE selektywnie zebranego zgodnie z art. 5 i wysyłanego do przetwarzania zgodnie z art. 8, 9 i 10 państwa członkowskie zapewniają, by producenci osiągnęli minimalne cele określone w załączniku V.

2. Osiągniecie celów oblicza się, dla każdej kategorii, poprzez podzielenie masy WEEE, który trafia do zakładu odzysku lub recyklingu/przygotowania do ponownego użycia, po odpowiednim przetworzeniu zgodnie z art. 8 ust. 2 w odniesieniu do odzysku lub recyklingu, przez masę całego selektywnie zebranego WEEE w każdej kategorii, wyrażoną jako wielkość procentową.

Czynności wstępnych, w tym sortowania i magazynowania przed odzyskiem, nie zalicza się na poczet osiągnięcia tych celów.

3. Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego artykułu, Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające dodatkowe przepisy dotyczące zasad obliczania w odniesieniu do stosowania minimalnych celów. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

4. Państwa członkowskie zapewniają, aby do obliczania tych celów producenci lub osoby trzecie działające w ich imieniu przechowywali dane dotyczące masy WEEE, jego części składowych, materiałów lub substancji w momencie jego wyprowadzenia (wyjścia) z punktu zbierania, wprowadzenia (wejścia) do i wyprowadzenia (wyjścia) z zakładów przetwarzania i w momencie jego wprowadzenia (wejścia) do zakładu odzysku lub recyklingu/przygotowania do ponownego użycia.

Państwa członkowskie zapewniają również, aby do celów ust. 6 dane dotyczące masy produktów i materiałów w momencie ich wyprowadzenia (wyjścia) z zakładu odzysku lub recyklingu/przygotowania do ponownego użycia były przechowywane.

5. Państwa członkowskie zachęcają do opracowywania nowych technologii odzysku, recyklingu i przetwarzania.

6. Na podstawie sprawozdania Komisji, któremu towarzyszy, w stosownych przypadkach, wniosek ustawodawczy, Parlament Europejski i Rada przeanalizują do dnia 14 sierpnia 2016 r. cele w zakresie odzysku, o których mowa w załączniku V część 3, zbadają możliwość wyznaczenia oddzielnych celów dla WEEE, który ma być przygotowany do ponownego użycia oraz ponownie zbadają metodę obliczania, o której mowa w ust. 2, aby przeanalizować możliwość ustalenia celów na podstawie produktów i materiałów będących wynikiem procesów odzysku, recyklingu i przygotowania do ponownego użycia.

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby producenci finansowali co najmniej zbieranie, przetwarzanie, odzysk oraz przyjazne dla środowiska unieszkodliwianie WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych, który został dostarczony do punktów zbierania ustanowionych zgodnie z art. 5 ust. 2, w odniesieniu do:

a) WEEE pochodzącego z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), innego niż panele fotowoltaiczne, jeżeli taki EEE został wprowadzony do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r.;

b) WEEE pochodzącego z paneli fotowoltaicznych, jeżeli takie panele fotowoltaiczne zostały wprowadzone do obrotu od dnia 13 sierpnia 2012 r.; oraz

c) WEEE pochodzącego z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) i który nie wchodzi w zakres stosowania art. 2 ust. 1 lit. a), jeżeli taki EEE został wprowadzony do obrotu od dnia 15 sierpnia 2018 r.

2. W stosownych przypadkach państwa członkowskie mogą zachęcać producentów do finansowania również kosztów związanych ze zbieraniem WEEE pochodzącego z gospodarstw domowych i dostarczaniem go do punktów zbierania.

3. Każdy producent odpowiada za finansowanie czynności, o których mowa w ust. 1, dotyczących odpadów pochodzących z jego produktów. Producent może podjąć decyzję o wypełnieniu tego obowiązku indywidualnie lub przyłączając się do systemu zbiorowego.

Państwa członkowskie zapewniają, aby wprowadzając produkt do obrotu, każdy producent dostarczył gwarancję wskazującą, że gospodarowanie WEEE zostanie sfinansowane, oraz zapewniają, aby producenci oznaczali swoje produkty w sposób niebudzący wątpliwości zgodnie z art. 15 ust. 2. Gwarancja ta zapewnia sfinansowanie czynności, o których mowa w ust. 1, odnoszących się do tego produktu. Gwarancja może mieć formę uczestnictwa producenta we właściwych programach finansowania gospodarowania WEEE, ubezpieczenia recyklingu lub zablokowania konta bankowego.

4. Odpowiedzialność za finansowanie kosztów gospodarowania WEEE pochodzącego z produktów, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), innych niż panele fotowoltaiczne, wprowadzonych do obrotu najpóźniej w dniu 13 sierpnia 2005 r. (zwanym dalej „odpadami historycznymi”) ponoszona jest w ramach jednego lub większej liczby systemów, do których wszyscy producenci obecni na rynku w chwili wystąpienia właściwych kosztów wnoszą proporcjonalny wkład, tzn. proporcjonalnie do ich udziału w rynku właściwego dla danego typu sprzętu.

5. Państwa członkowskie podejmują niezbędne kroki celem zagwarantowania opracowania odpowiednich mechanizmów lub procedur dotyczących zwrotu producentom wniesionych wkładów, w przypadkach gdy EEE jest przemieszczany w celu wprowadzania go do obrotu poza terytorium danego państwa członkowskiego. Takie mechanizmy lub procedury mogą zostać opracowane przez producentów lub przez osoby trzecie działające w ich imieniu.

6. Komisja proszona jest o złożenie do dnia 14 sierpnia 2015 r. sprawozdania w sprawie możliwości opracowania kryteriów do uwzględnienia rzeczywistych kosztów związanych z zakończeniem użytkowania produktu w finansowaniu WEEE przez producentów, a także w razie potrzeby o przedstawienie wniosku ustawodawczego Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

1. Państwa członkowskie zapewniają, aby finansowanie kosztów zbierania, przetwarzania, odzysku i przyjaznego dla środowiska unieszkodliwiania WEEE pochodzącego od użytkowników innych niż gospodarstwa domowe zapewnili producenci w odniesieniu do:

a) WEEE pochodzącego z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), innego niż panele fotowoltaiczne, jeżeli taki EEE został wprowadzony do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r.;

b) WEEE pochodzącego z paneli fotowoltaicznych, jeżeli takie panele fotowoltaiczne zostały wprowadzone do obrotu od dnia 13 sierpnia 2012 r.; oraz

c) WEEE pochodzącego z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) i który nie wchodzi w zakres stosowania art. 2 ust. 1 lit. a), jeżeli taki EEE został wprowadzony do obrotu od dnia 15 sierpnia 2018 r.

W odniesieniu do odpadów historycznych pochodzących z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), innego niż panele fotowoltaiczne, zastępowanego przez nowe odpowiadające mu produkty lub nowe produkty spełniające te same funkcje, finansowanie kosztów zapewnione jest przez producentów tych produktów przy ich dostawie. Alternatywnie, państwa członkowskie mogą ustalić, iż użytkownicy inni niż gospodarstwa domowe również odpowiadają za finansowanie tego WEEE, w całości lub w części.

W odniesieniu do pozostałych odpadów historycznych pochodzących z EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. a), innego niż panele fotowoltaiczne, finansowanie kosztów zapewniane jest przez użytkowników innych niż gospodarstwa domowe.

2. Bez uszczerbku dla niniejszej dyrektywy, producenci i użytkownicy inni niż gospodarstwa domowe mogą zawierać umowy przewidujące inne metody finansowania.

1. Państwa członkowskie mogą wymagać, by producenci informowali kupujących, w chwili sprzedaży nowych produktów, o kosztach zbierania, przetwarzania i przyjaznego dla środowiska unieszkodliwiania. Wspomniane koszty nie mogą przekraczać jak najdokładniej oszacowanych faktycznie poniesionych kosztów.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby użytkownicy EEE w gospodarstwach domowych otrzymali niezbędne informacje dotyczące:

a) wymogu zaniechania pozbywania się WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz wymogu selektywnej zbiórki takiego WEEE;

b) udostępnionych im systemów zwrotu i zbierania zachęcających do koordynowania systemów informacji dotyczących dostępnych punktów zbierania, niezależnie od producentów lub innych podmiotów, którzy je założyli;

c) ich roli w przyczynianiu się do ponownego użycia, recyklingu i innych form odzysku WEEE;

d) potencjalnych skutków dla środowiska i zdrowia ludzkiego, wynikających z obecności substancji niebezpiecznych w EEE;

e) znaczenia symbolu podanego w załączniku IX.

3. Państwa członkowskie przyjmują właściwe środki, aby konsumenci uczestniczyli w zbieraniu WEEE oraz aby zachęcić ich do ułatwiania procesu ponownego użycia, przetwarzania i odzysku.

4. W celu zminimalizowania pozbywania się WEEE jako nieposortowanych odpadów komunalnych oraz ułatwienia jego selektywnej zbiórki państwa członkowskie zapewniają, by producenci oznaczali właściwie – a najlepiej zgodnie z europejską normą EN 50419:2022 – EEE wprowadzany do obrotu symbolem podanym w załączniku IX. W przypadkach wyjątkowych, tam gdzie jest to niezbędne z uwagi na wielkość lub funkcję produktu, nadruk symbolu należy umieścić na opakowaniu, na instrukcji użycia oraz na gwarancji EEE.

5. Państwa członkowskie mogą wymagać, aby producenci lub dystrybutorzy umieszczali niektóre lub wszystkie informacje, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, na przykład w instrukcjach użycia, w punkcie sprzedaży lub w ramach kampanii edukacyjnych.

1. W celu ułatwienia przygotowania do ponownego użycia i właściwego oraz przyjaznego dla środowiska przetwarzania WEEE, w tym konserwacji, modernizacji, odnowienia i recyklingu, państwa członkowskie podejmują środki niezbędne do zapewnienia, aby w odniesieniu do każdego rodzaju nowego EEE wprowadzonego po raz pierwszy do obrotu w Unii w terminie jednego roku po wprowadzeniu do obrotu sprzętu producenci przekazywali bezpłatne informacje dotyczące przygotowania go do ponownego użycia i przetworzenia. W zakresie, w jakim jest to potrzebne ośrodkom, które przygotowują do ponownego użycia, oraz zakładom przetwarzania i recyklingu do celów wypełnienia przepisów niniejszej dyrektywy, informacje te dotyczą poszczególnych części składowych oraz materiałów EEE, a także umiejscowienia w EEE substancji i mieszanin niebezpiecznych. Producenci EEE udostępniają takie informacje ośrodkom, które przygotowują do ponownego użycia, oraz zakładom przetwarzania i recyklingu w formie instrukcji obsługi lub w postaci zapisu elektronicznego (np. CD-ROM, usługa on-line).

2. Aby umożliwić ustalenie daty wprowadzenia EEE do obrotu w sposób niebudzący wątpliwości, państwa członkowskie zapewniają, aby znak widniejący na EEE precyzował, że ten ostatni został wprowadzony do obrotu po dniu 13 sierpnia 2005 r. Rozwiązaniem preferowanym jest stosowanie do tego celu europejskiej normy EN 50419:2022.

W przypadku paneli fotowoltaicznych obowiązek, o którym mowa w akapicie pierwszym, ma zastosowanie jedynie do paneli fotowoltaicznych wprowadzonych do obrotu od dnia 13 sierpnia 2012 r.

W przypadku EEE, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) i który nie wchodzi w zakres stosowania art. 2 ust. 1 lit. a), obowiązek, o którym mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, ma zastosowanie jedynie do EEE wprowadzonego do obrotu od dnia 15 sierpnia 2018 r.

1. Państwa członkowskie sporządzają – zgodnie z ust. 2 – rejestr producentów, w tym producentów będących dostawcami EEE za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Rejestr ten służy monitorowaniu przestrzegania wymogów niniejszej dyrektywy.

Producenci będący dostawcami EEE za pomocą środków porozumiewania się na odległość, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. f) ppkt (iv), muszą być zarejestrowani w państwie członkowskim, do którego sprzedają towary. Jeżeli producenci ci nie są zarejestrowani w państwie członkowskim, do którego sprzedają towary, muszą być zarejestrowani za pośrednictwem swoich autoryzowanych przedstawicieli, o których mowa w art. 17 ust. 2.

2. Państwa członkowskie zapewniają, aby:

a) każdy producent lub każdy autoryzowany przedstawiciel, w przypadku wyznaczenia na podstawie art. 17, był zarejestrowany zgodnie z wymogami i miał możliwość wprowadzenia do krajowego rejestru w trybie on-line wszystkich istotnych informacji będących odzwierciedleniem działalności tego producenta w tym państwie członkowskim;

b) w momencie rejestracji każdy producent lub każdy autoryzowany przedstawiciel, w przypadku wyznaczenia na podstawie art. 17, przedstawiał informacje określone w załączniku X część A i zobowiązywał się do ich odpowiedniej aktualizacji;

c) każdy producent lub każdy autoryzowany przedstawiciel, w przypadku wyznaczenia na podstawie art. 17, przedstawiał informacje określone w załączniku X część B;

d) krajowe rejestry zamieszczały na swoich stronach internetowych linki do innych krajowych rejestrów w celu ułatwienia rejestracji we wszystkich państwach członkowskich producentów lub, w przypadku wyznaczenia na podstawie art. 17, autoryzowanych przedstawicieli.

3. Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego artykułu, Komisja przyjmuje akty wykonawcze, ustanawiające format rejestrowania i sprawozdawczości oraz częstotliwość składania sprawozdań na potrzeby rejestru. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

4. Państwa członkowskie gromadzą corocznie informacje, w tym uzasadnione oszacowania, na temat ilości i kategorii EEE wprowadzonego do obrotu, zebranego ze wszystkich źródeł przygotowanego do ponownego użycia, poddanego recyklingowi i odzyskanego na ich terytorium oraz na temat wywozu selektywnie zebranego WEEE, według jego masy.

6. Państwa członkowskie zgłaszają Komisji dane dotyczące wdrażania ust. 4 za każdy rok kalendarzowy.

Państwa członkowskie zgłaszają te dane drogą elektroniczną w terminie 18 miesięcy od zakończenia roku sprawozdawczego, którego dotyczą zebrane dane. Dane są zgłaszane w formacie określonym przez Komisję zgodnie z ust. 9.

Pierwszy okres sprawozdawczy rozpoczyna się w pierwszym pełnym roku kalendarzowym po przyjęciu aktu wykonawczego, który określa format zgłaszania danych, zgodnie z ust. 9, i obejmuje ono dane za ten okres sprawozdawczy.

7. Do danych zgłaszanych zgodnie z ust. 6 państwa członkowskie dołączają sprawozdanie z kontroli jakości.

8. Komisja dokonuje przeglądu danych zgłoszonych zgodnie z ust. 6 i publikuje sprawozdanie dotyczące wyników tego przeglądu. W sprawozdaniu tym ocenia się organizację gromadzenia danych, źródła danych i metodykę stosowaną przez państwa członkowskie, jak również kompletność, rzetelność, aktualność oraz spójność tych danych. Ocena może zawierać konkretne zalecenia dotyczące usprawnień. Sprawozdanie to jest sporządzane po pierwszym zgłoszeniu danych przez państwa członkowskie, a następnie co cztery lata.

9. Komisja przyjmuje akty wykonawcze określające format zgłaszania danych, o którym mowa w ust. 6 niniejszego artykułu. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

Aby przyczynić się do osiągnięcia celów określonych w niniejszej dyrektywie, państwa członkowskie w celu stworzenia zachęt do stosowania hierarchii postępowania z odpadami mogą wykorzystywać instrumenty ekonomiczne i inne środki, takie jak te wskazane w załączniku IVa do dyrektywy 2008/98/WE lub inne odpowiednie instrumenty i środki.

1. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby producent w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. f) ppkt (i) do (iii),, który ma siedzibę w innym państwie członkowskim, otrzymał zgodę, w drodze wyjątku od art. 3 ust. 1 lit. f) ppkt (i) do (iii), na wyznaczenie osoby prawnej lub fizycznej mającej siedzibę na jego terytorium, jako autoryzowanego przedstawiciela odpowiedzialnego za wypełnienie na jego terytorium obowiązków tego producenta nałożonych na niego niniejszą dyrektywą.

2. Każde państwo członkowskie zapewnia, aby producent w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. f) ppkt (iv) z siedzibą na jego terytorium, który sprzedaje EEE w innym państwie członkowskim, w którym nie ma on siedziby, wyznaczył w tym państwie członkowskim autoryzowanego przedstawiciela jako osobę odpowiedzialną za wypełnienie na terytorium tego państwa członkowskiego obowiązków tego producenta nałożonych na niego niniejszą dyrektywą.

3. Wyznaczenie autoryzowanego przedstawiciela odbywa się za pomocą pisemnego mandatu.

Państwa członkowskie zapewniają, aby organy odpowiedzialne za wykonanie niniejszej dyrektywy współpracowały ze sobą, w szczególności w celu ustanowienia odpowiedniego przepływu informacji, gwarantującego przestrzeganie przez producentów przepisów niniejszej dyrektywy, oraz by, w odpowiednich przypadkach, udostępniały sobie nawzajem i Komisji informacje, tak aby ułatwiać prawidłowe wykonanie niniejszej dyrektywy. Współpraca administracyjna i wymiana informacji – w szczególności pomiędzy krajowymi rejestrami – obejmuje środki komunikacji elektronicznej.

Współpraca obejmuje między innymi dostęp do odpowiednich dokumentów i informacji, uwzględniających wyniki wszelkich inspekcji, z zastrzeżeniem przepisów prawa ochrony danych będącego w mocy organu w państwie członkowskim, który został poproszony o współpracę.

Komisja jest uprawniona do przyjmowania, zgodnie z art. 20 niniejszej dyrektywy, aktów delegowanych dotyczących zmian niezbędnych do dostosowania do postępu naukowo-technicznego załączników IV, VII, VIII i IX do niniejszej dyrektywy. Komisja przyjmuje odrębny akt delegowany w odniesieniu do każdego załącznika, który należy zmienić. Przy wprowadzaniu zmian do załącznika VII do niniejszej dyrektywy, bierze się pod uwagę wyłączenia przyznane na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/65/UE.

Przed wprowadzeniem zmian w załącznikach Komisja zasięga między innymi opinii producentów EEE, podmiotów gospodarczych zajmujących się recyklingiem i przetwarzaniem oraz organizacji zajmujących się ochroną środowiska, a także związków pracowniczych i konsumenckich.

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 7 ust. 4, art. 8 ust. 4, art. 10 ust. 3 i art. 19, przekazuje się Komisji na okres pięciu lat od dnia 13 sierpnia 2012 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem wspomnianego okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na okresy o tej samej długości, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż w terminie trzech miesięcy przed zakończeniem każdego z tych okresów.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7 ust. 4, art. 8 ust. 4, art. 10 ust. 3 i art. 19, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7 ust. 4, art. 8 ust. 4, art. 10 ust. 3 i art. 19 wchodzi w życie tylko, jeśli ani Parlament Europejski ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub jeśli, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1. Komisję wspomaga komitet ustanowiony na mocy art. 39 dyrektywy 2008/98/WE. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy komitet nie wyda żadnej opinii, Komisja nie przyjmuje projektu aktu wykonawczego i stosuje się art. 5 ust. 4 akapit trzeci rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Państwa członkowskie ustanawiają zasady dotyczące sankcji mających zastosowanie w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy i podejmują wszystkie środki niezbędne do zapewnienia ich zastosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej do dnia 14 lutego 2014 r. i bezzwłocznie powiadamiają ją o wszelkich późniejszych zmianach dotyczących tych przepisów.

1. Państwa członkowskie prowadzą stosowne kontrole i nadzór w celu weryfikacji właściwego wykonywania niniejszej dyrektywy.

Kontrole te obejmują co najmniej:

a) informacje przekazane w ramach rejestru producentów;

b) przemieszczanie, a zwłaszcza wywóz WEEE poza Unię zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1013/2006 i rozporządzeniem (WE) nr 1418/2007; oraz

c) operacje prowadzone w zakładach przetwarzania zgodnie z dyrektywą 2008/98/WE i zgodnie z załącznikiem VII do niniejszej dyrektywy.

2. Państwa członkowskie zapewniają przemieszczanie używanego EEE, co do którego zachodzi podejrzenie, że jest WEEE, zgodnie z zawartymi w załączniku VI minimalnymi wymogami, i odpowiednio nadzorują takie przemieszczanie.

3. Kosztami odpowiednich analiz i kontroli, w tym kosztami magazynowania, w odniesieniu do używanego EEE, co do którego zachodzi podejrzenie, że jest WEEE, mogą zostać obciążeni producenci, osoby trzecie działające w ich imieniu lub inne osoby organizujące przemieszczanie używanego EEE, co do którego zachodzi podejrzenie, że jest WEEE.

4. Aby zapewnić jednolite warunki wykonywania niniejszego artykułu oraz załącznika VI, Komisja może przyjąć akty wykonawcze ustanawiające dodatkowe przepisy dotyczące kontroli i nadzoru, a w szczególności jednolite warunki wykonywania załącznika VI pkt 2. Te akty wykonawcze przyjmuje się zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 21 ust. 2.

1. Państwa członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 14 lutego 2014 r. Niezwłocznie przekazują one Komisji tekst tych przepisów.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Przepisy te zawierają także wskazanie, że w istniejących przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odesłania do dyrektyw uchylonych niniejszą dyrektywą należy odczytywać jako odesłania do niniejszej dyrektywy. Metody dokonywania takiego odesłania i formułowania takiego wskazania określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

3. Pod warunkiem osiągnięcia celów wymienionych w niniejszej dyrektywie państwa członkowskie mogą transponować przepisy określone w art. 8 ust. 6, art. 14 ust. 2 oraz art. 15 w drodze umów zawieranych między właściwymi organami a zainteresowanymi sektorami gospodarczymi. Umowy takie muszą spełniać następujące wymogi:

a) umowy podlegają wykonaniu;

b) w umowach określa się cele, wraz z podaniem ostatecznych terminów ich realizacji;

c) umowy publikuje się w krajowych dziennikach urzędowych lub w dokumentach urzędowych, które są w równym stopniu dostępne dla opinii publicznej, i przekazuje się Komisji;

d) wyniki osiągane w ramach tych umów są regularnie nadzorowane, a odpowiednie sprawozdania przesyłane do właściwych organów i do Komisji oraz podawane do publicznej wiadomości na warunkach określonych w umowie;

e) właściwe organy zapewniają, aby zbadano postęp osiągnięty w ramach umowy;

f) w przypadku niedopełnienia umowy państwa członkowskie muszą wykonać odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy, w drodze środków ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych.

1. Nie później niż do dnia 31 grudnia 2026 r. Komisja oceni potrzebę zmiany niniejszej dyrektywy i w stosownym przypadku przedstawi wniosek ustawodawczy dotyczący tej zmiany wraz z dogłębną oceną skutków społeczno-gospodarczych i środowiskowych.

2. W ocenie skutków, o której mowa w ust. 1, Komisja rozważy w szczególności potrzebę:

a) wprowadzenia przepisów wyraźnie zapewniających dochowanie zasady pewności prawa oraz zapobiegających nieuzasadnionej mocy wstecznej w którymkolwiek państwie członkowskim;

b) wprowadzenia przepisów zapewniających stosowanie hierarchii postępowania z odpadami określonej w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE;

c) wprowadzenia przepisów gwarantujących, zgodnie z zasadą „zanieczyszczający płaci”, że obywatele i konsumenci nie będą obciążani nieproporcjonalnymi kosztami;

d) wprowadzenia przepisów zapewniających pełne wdrożenie i egzekwowanie niniejszej dyrektywy, w szczególności realizację odpowiednich celów w zakresie zbierania odpadów oraz zapobieganie nielegalnemu handlowi WEEE;

e) utworzenia na mocy niniejszej dyrektywy nowej kategorii EEE „Panele fotowoltaiczne” w celu oddzielenia paneli fotowoltaicznych od istniejącej kategorii EEE nr 4 „Sprzęt wielkogabarytowy”, o której mowa w załącznikach III i IV, oraz obliczania celów w zakresie zbierania odpadów na podstawie zużytych paneli fotowoltaicznych dostępnych do zbiórki w oparciu o ich przewidywany okres użytkowania, a nie liczbę produktów wprowadzonych do obrotu;

f) ustanowienia mechanizmu gwarantującego, że w razie upadłości lub likwidacji producenta zostaną pokryte przyszłe koszty zbierania, przetwarzania, odzysku i przyjaznego dla środowiska unieszkodliwiania odpadów pochodzących z paneli fotowoltaicznych pochodzących zarówno z gospodarstw domowych, jak i od użytkowników innych niż gospodarstwa domowe.

Dyrektywa 2002/96/WE zmieniona dyrektywami wymienionymi w załączniku XI część A traci moc ze skutkiem od dnia 15 lutego 2014 r. bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku XI część B.

Odesłania do uchylonych dyrektyw odczytuje się jako odesłania do niniejszej dyrektywy, zgodnie z tabelą korelacji znajdującą się w załączniku XII.

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.